Sedat Tunalı

17 Ağustos 2008 Pazar, 13:43

Ağustos ayı, gurbetteki Trabzonluların delice bir iştahla memlekete koştukları ayın adıdır. Fındığın, karayemişin “ve daha bir sürün”ün senfonisidir Ağustos.

Böyle bir Ağustos gününde “Allahın Dağı”nda 35 bine yakın seyirci toplayabilen bir camia sadece kıskanılır, siz bakmayın “4. büyük bis olduk, artıkın Tirabzon yok” komedilerine. Olimpiyat’tan hafızalara bir kez daha kazınan” Trabzon” fotoğrafı elbette ki rakiplerini korkutacak, rakipciklerini de “hataya zorlayacaktır”. Maça geçelim şimdi.

Güneş gazetesinden spor müdürüm rahmetli Tayfun Gündoğar’ın ilk maç yazım sonrası kulağımı çekmesiyle, klasik maç yazısı yazmamaya özen gösterdim. Ne zaman bir maç yazısı için klavyenin başına otursam, ensemde merhum Tayfun ağabeyin nefesini hissederim. Yani klasik maç yazısı okumak isteyen boşuna bu satırların devamıyla vakit geçirmesin.

Hazırlık maçlarını sonuçları açısından pek önemsemem ve sadece geleceğe dair bir “ışık” ararım. Ben Olimpiyat’taki bu maçta aradığım ışığı buldum.

Trabzonspor’un Arjantinli futbolcusu Gustavo Colman, benim gözümde, Trabzonspor tarihinin en başarılı yabancı futbolcusu olmaya adaydır artık.

Topla buluşması, ara pasları, mücadeleden hiç kopmaması, yumuşak bilekleri ve daima araştıran kurcalayan oyun yapısıyla bu geceden bana kalan en güzel fotoğraf; bu “safkan yerli” Colman’dır. Ne sonuç umurumda ne de Brugges’un sayılmayan nizami golü.

Trabzonspor son yılların en isabetli transferini yapmış ve orta sahasına ne zamandır eksikliği ziyadesiyle hissedilen bir “aklı” monte etmiştir. Ben bu aklın Alex’ten de Delgado’dan da Lincoln’den de eksiğinin değil fazlasının olduğunu düşünüyorum. Ve bu “fazla”, hocanın becerisi ve diğer oyuncuların da katkısıyla Trabzonspor’a özlemi duyulan başarıyı tattıracak bir fazla olabilir.

Futbolcuların uzun kamp döneminin yorgunluğuyla gerçek performanslarından uzak kaldıklarını gözledik. Başta Gökhan olmak üzere Selçuk, Cale, Umut ve Serkan beklediğimin çok altındaydı. Kaleci konusuna hiç girmeyeceğim, zira bu konu sıkıcı olmaya başladı.

Hoş geldin “safkan yerli” Gustavo Colman. İzninle sana bundan sonra Geronimo demek istiyorum. Wellcome Geronimo!